Het fresco-ontwerp wordt op een groot papier overgezet. In dit papier worden kleine gaatjes geprikt die de lijnen van de tekening volgen. De tekening (of ‘cartone’) wordt dicht op de bepleisterde muur gehangen. Met een katoenen zakje met pigment gevuld wordt dan over de tekening gestreken. Als je vervolgens de tekening weghaalt zie je op het stuc kleine stipjes, die de contouren aangeven.
In de renaissance werd deze techniek vooral toegepast bij het fijne schilderwerk, zoals het gezicht en de handen.
Deze techniek verving de eerder gebruikte onderschildering, de sinopia. Vanaf 1400 werd er vooral met een papieren schets gewerkt (eerder was er weinig papier voorhanden en zeker niet in grotere formaten)*. In tegenstelling tot de sinopia-schets is deze tekening vrij gedetailleerd en werden ook de lichte- en donkere partijen weergegeven. Door deze nieuwe werkwijze en de eerdere introductie van de ‘giornate’ kan de frescoschilder veel preciezer werken. Voor elk dagdeel werd een deeltekening gemaakt. In deze tekening werden zorgvuldig eindeloos veel gaatjes geprikt om alle lijnen goed te kunnen weergeven.
Tegen 1500 werd de doorstuiftechniek deels weer vervangen door de doordruktechniek, de ‘incisione diretta’.
* De papierproductie in Italië kwam in de 13e eeuw op gang te Fabriano.
